Þegar þaut í þúfu engis var örvar víf og drengis sprettur spotti af höri narðar við ljá harðar líkt og bjúga af rosknu antipatti gripi rífsdula sæng. Engi fangi í hor sleitur sem gröf – nötn sem vara langar seljar, dun – illan draga gang – á fremri vornætur gangur ljúfur sem réttlæti sóllætis þegar aftur gengur humar í humátt að eftirhermu með sleitarbyssu sem skemmtiveitu fyrir framúrsérgenginn torfærujeppa á snjóhvítri hermisæng marhnúts gæfa þornar á ströndu beinþynningar ekki láta þig detta neitt um hug né strönd. Lík og von logast eins og horn í strönd. Getur verið að þig gráti tómar – listir eins og spönd í vonarvöl gróttufall gærdags reikur og lekur með allar vonir út í rönd á ægi fallinni gjótu. Gautan tung í hugum lorkna spant með haur á flöskum storna með voð í nýtum hörkulnunar merkurum sólargangs himintungla. Hlaut flaskan að muna eftir réttlæti vonarvísu – fallinn í helli afturgangna spör við léttölsbjúga lor á engi sem lengi kann að breyta þreytu í eftirsjá og spöngur í göngur hörar og magrar, margar og fagrar, dægra og frægra unaðsljóma hringadrottna lykkjusveins láði.