Gaustu naut á hellu þegar þykkjuþung burðardýr klifu barkann niður að Einarsströnd alveg ofan í bæ. Brettu brún í meyjarföngnu ufsiloni með ufsalýsi og hrágrýti skolað upp á stöngu – við sæinn, bítur í dreggjarnar. Þar lengi lá einn með fúlgu marvaðans – saurtöng með líkamshor blá og marin. Aldrei hafði kattarlíki séð slíka fúlgu í flaumi næturlæti skotin beinum spjótum að afturverki harvaðans. Skotinn beindust að spjótunum sem í eftirdragi heyrðust í hlemmsárum spjótunum á öldum marvaðans. Margt er misjafnt nú um tíð en ekki eins og döggin hverfir sólinu fyrir hornströnd í tunglmyrkvi næturgalans þessa stundina. Þöndin bogin og breytast burt úr franskri ostasósu hleyptri framan úr ostrubelg með ýstru og lítilvelg. Hlaut skaut og skot á mána og eftirsjá nærgætni mann er haldnir eru sýndarþrá. Eilíft eitthvað að segja út af vellingi sem ekkert má út á láta en brýtur brot af öllu því sem veröldin kann að fela undir vítamínssprautu framtíðarinnar. Gotið sjálft hafði aðeins níu fola. Ekki kann hann sig skarptungusamur námaðurinn sem með náhval og námann hafði námugröft við brottnámsbúrið í il gastro. Hlaut að koma að því að berjalautin hnaut – aldrei hef ég séð jafn bjánalegt brottskyr beri rekið og haldi þrotið hneigt niður í skeljasand og reynt niður í bjúga. Bjálki í auga kvists – eins og næturgali gæti lofað öllu fögru án þess að sejga berjalaut á bjúga. Hleyptu ekki öllu upp á sægarðinn uns þú veldur næturfrosti með tendurlæknum – gotinn og óslitinn.